Daar zit ze nu achter haar broodje met de arm in een mitella.
Maar hoe is dat zo gekomen?
We waren aan het wandelen in het Parque Metropolitano, vrijdag aan het eind van de middag. Er was geen mens in het park.
Een rustige wandeling. Annemieke met haar stevige wandelschoenen aan. Maar geen stokken van Joris meegenomen.
Het was een makkelijk pad, maar af en toe een wortel van een boom, zoals je kunt verwachten in een bos.
Na ruim een uur kwamen we bij een smal bospaadje dat iets afliep.
Achter mij een kreet. Annemieke was gestruikeld over een wortel en met beide armen voorover languit gevallen. Het eerste wat ze zei was: mij arm ligt uit de kom.
Wat nu? Eerst tot rust komen, dan proberen op te staan. Om ergens een uitgang te vinden en hulp te zoeken. In het bos was niemand. Heel belangrijk: niet flauw vallen.
Dat laatste lukte en ook konden we een uitgang naar een condominium vinden, waar twee bewakers ons wilden helpen. Zij belden 911, het alarmnummer, maar na enige tijd besloot men geen ambulance te sturen, omdat er geen sprake was van bloed, noch van bewwusteloosheid.
Een van de bewakers rende vervolgens het condominium uit (flink stuk naar beneden) om een taxi te zoeken en wonderwel binnen 15 minuten kwam hij daarmee terug.
Wij gingen toen heel kalm rijdend naar de meest nabij gelegen kliniek (El Batan), waar een broeder de trui van Annemieke kapot knipte en een pijnstillende spuit zette in haar achterste. Een orthopedische dokter was opgebeld en kon er binnen een half uur zijn. De arm lag toen al ruim een uur uit de kom.
Intussen werd een radiografische foto gemaakt ter bevestiging van wat we al wisten. Maar de dokter kon dan goed zien aan welke kant de arm er uit lag.
Een oude dokter kwam aan en probeerde het eerst zo. Uit zijn aanpak bleek dat hij wel van wanten wist, maar de tegenkracht was te groot, zodat een spierverlammende injectie er aan te pas moest komen. En daarna zat de arm gauw op zijn plaats. Twee uurtjes verder.
Met een taxi zijn we het donkere park ingereden om onze auto op te halen, die daar nog geparkeerd stond.
Via een apotheek om nog wat pillen te kopen, gingen we naar huis om een lekkere spagetti te maken.
En nu dus een weekje of drie met de mitella om.
Weer een avontuur uit Quito.
We hebben het helemaal zelf opgelost, konden geen beroep op Bram doen, omdat hij met de hele familie naar de Oriente is.
Goed he?!
