Begin april - na huilen huilen vanwege afscheid uit Quito - kwamen we weer in Californië om te zien hoe het met onze Theo ging.
Hoe gegroeid is hij, en hoe guitig kijkt hij uit zijn ogen. Hij is wel een beetje zwaar voor ons, maar we redden het nog net, met de BOB, dat is een soort renkarretje voor baby's.
Hieronder oma in de daycare met Theo, waar we hem alle dagen rond 3 uur gaan ophalen.
Ja en dat is natuurlijk even slikken, maar wel echt Amerikaans zoals die teacher is en nauwelijks op de stoel past, dus meestal op de grond zit (wat op zichzelf heel baby vriendelijk is) maar dan ook niet meer overeind kan komen. Maar de big boobies zullen de baby's wel bevallen.
We doen nog meer dan alleen met Theo optrekken en de daycare bezoeken. We tennissen regelmatig, lopen hard en wandelen en fietsen, komen dan herten en eekhoorns tegen, zoals dit vriendje dat een stukje van ons brood kreeg.
Kortom het is heel goed uit te houden. Joris en Joan weten ook terecht te profiteren van onze aanwezigheid hier. Aan het slot van ons verblijf gaan we met zijn allen kamperen en als team de triatlon doen. Spannend.
