Tja, als het nu alleen maar folkloristisch straattheater was, was het nog wel te pruimen, maar het is hier bloedserieus, zo'n optocht op goede vrijdag.
Vele jezussen lopen hier onder loodzware kruisen 5 uur door de stad. Anderen lopen met kettingen aan de voeten of slaan met takken op hun rug. Er zijn er ook die met prikkeldraad rond hun hoofd of lijf lopen tot bloedens toe. De meesten van de 2000 deelnemers lopen op blote voeten. Daarachter lopen nog duizenden gelovigen met kruisen en dergelijke achter beelden die vanuit de kerk van de paters franciscanen worden meegedragen.
Kortom een droefmakende belevenis. En het zijn vooral de armen die zich in deze beleving storten. De rijken zie je niet, maar zullen niet ontevreden zijn dat het al eeuwen zo gaat. Lees over de gezamenlijke belangen van kerk, politiek en rijke grootgrondbezitters eens het boek Huasipungo (1930) van de ecuadoriaanse schrijver Jorge Icaza.
Ondanks mijn vriend Rafael Correa is hier nog niet veel aan veranderd. Het wordt tijd voor een politieke strijd tegen de kerk en de maatschappelijk verderfelijke invloed van religie.
Ik hoop dat Paul Verhoeven nog eens zijn ontnuchterende film over jezus zal maken en dat die even veel succes heeft wereldwijd als zijn andere films.
Al van jongs af aan doen kinderen met deze vertoning mee, waaraan niet alleen duizenden mee doen, maar waar ook tienduizenden naar komen kijken (zoals wij dus, maar dat eens maar nooit weer). Er zijn vier mogelijkheden om deel te nemen: als jezus die het kruis draagt, als een romeinse soldaat (zie onder), als een cucurucho (puntmutsfiguur) of als een maria magdalena.
Boven een jezus, met puntmutsen daarachter in de historische stad, met Panecillo (heuvel) op de achtergrond).
Onder een jochie als jezus met doornenkroon.
Hieronder kun je zien dat het gewone leven onder en boven de puntmutskappen gewoon doorgaat. Moeder zet haar borsten fors vooruit, terwijl pappie de slapende dochter over de schouder verder mee draagt.
Wij denken dat allerlei wijken in de stad afvaardigingen sturen en de aanhang loopt dan gewoon mee.
Na even bijgekomen te zijn van goede vrijdag gingen we zaterdag naar Puembo, om in familieverband pasen te vieren. Wij zorgden voor wijn en pannekoeken, de Aguirres voor een schaap aan het spit, zoals wij dat heel goed kennen uit Argentinie.
Het duurde enkele uren voor het schaap gaar was, maar daarna was het ook lekker. Nog net konden we buiten eten, voor er een hoosbui losbarstte. In de avond gekaart (cuarenta) en de volgende dag de moestuin ingezaaid en ecua-volley gespeeld: William heeft gewonnen! Waarna hij heeft besloten wat meer aan zijn gestel (naar zijn idee wat te fors) te gaan doen.
Staat de paastijd in het teken van het lijden, de dood en een onbegrijpelijke verlossing door een zogenaamde opstanding (waar christenen over de hele wereld zich nog het zand in de ogen door laten strooien), wij koesteren intussen van een meer werkelijke blijde verwachting: een broertje of zusje voor Paula. Zij is daar zelf ook vol van en laat dat ook letterlijk zien, door regelmatig een pop onder haar kleren te stoppen en dan hoogstzwanger rond te lopen.
Op haar T-shirt staat een andere waarheid: haar mamma is de baas.
