Op 28 oktober 2009 kwamen wij (na een mooie upgrade van Iberia) aan in Quito.
Prachtig op tijd om 17.00 uur, zodat we de verjaardag van Bram nog mee zouden kunnen maken.
We waren als eerste bij de paspoortcontrole. Ik mocht natuurlijk zo doorgaan, maar Annemieke niet!!! Zij mocht om tot op heden onverklaarbare reden niet de grens over. De computer wees uit dat zij al te lang in het land was geweest om nu weer als toerist binnen te treden.
Omdat ik wel door mocht haalde ik Bram (die ons stond op te wachten) erbij, maar hij kon ook niet op tegen de harde feiten van de computer.
Gevolg was dat Annemieke in verzekerde bewaring werd gesteld op het vliegveld in afwachting van haar terugreis naar Holland de volgende dag.
Bram heeft van de geboden tijd gebruik gemaakt om snel een visum te regelen. Annemieke mocht toen als zakenvrouw (met zaken visum) alsnog door de controle op 29 oktober, maar haar passage kon niet in het computersysteem worden ingevoerd, daartoe werden wij verwezen naar de provinciale immigratiedienst in Quito.
Wij zijn daar heen gegaan, maar werden direkt naar de nationale immigratiedienst verwezen, gelukkig ook ergens in de stad. Van die dienst moesten wij eerst kopieen maken van een aantal documenten (paspoort, visum, ticket, inreisformulier). Maar toen bleek dat de electriciteit was uitgevallen (vanwege de droogte zijn de stuwmeren van de waterkrachtcentrales erg laag en valt de stroom regelmatig uit) en de apparaten niet werkten. De dag erna weer langs gegaan en na 2 1/2 uur wachten is het gelukt om Annemieke in het centrale computersysteem te krijgen. Een stempel heeft ze nog niet, daartoe zijn we terugverwezen naar de provinciale dienst!
Zover zijn we nu en weten we nog steeds niet of Annemieke wel legaal in het land is! En zo ja, voor hoe lang! Intussen heeft zij veel plezier gehad van haar detentie-ervaring, erg leerzaam.
Daarna zijn wij behoorlijk geprikt door mosquitos in Valencia, waar we heen gingen afgelopen weekend: familie bezoek met sport en dans.
Mooie modderige reis in onze pas gespoten KIA. Met wat oponthoud vanwege aanrijdingen duurde de reis van 9.00 tot 18.00 uur.
Allemaal heerlijke ervaringen in een echt derde wereld land.
En natuurlijk hebben we intussen veel genoten van Paula en Thijmen.
Thijmen haalt steeds mijn bril van de neus.
Paula zagen we zwemmen en duiken. Zij gaf ons het voorbeeld: in het leven gaat het om zwemmen of verzuipen. Dat eerste dan maar.
Annemieke stelt voor dat de lezer op de knop drukt, dan volgt een korte video. Volgens haar weet niet iedereen dat dat zo moet.
Prachtig op tijd om 17.00 uur, zodat we de verjaardag van Bram nog mee zouden kunnen maken.
We waren als eerste bij de paspoortcontrole. Ik mocht natuurlijk zo doorgaan, maar Annemieke niet!!! Zij mocht om tot op heden onverklaarbare reden niet de grens over. De computer wees uit dat zij al te lang in het land was geweest om nu weer als toerist binnen te treden.
Omdat ik wel door mocht haalde ik Bram (die ons stond op te wachten) erbij, maar hij kon ook niet op tegen de harde feiten van de computer.
Gevolg was dat Annemieke in verzekerde bewaring werd gesteld op het vliegveld in afwachting van haar terugreis naar Holland de volgende dag.
Bram heeft van de geboden tijd gebruik gemaakt om snel een visum te regelen. Annemieke mocht toen als zakenvrouw (met zaken visum) alsnog door de controle op 29 oktober, maar haar passage kon niet in het computersysteem worden ingevoerd, daartoe werden wij verwezen naar de provinciale immigratiedienst in Quito.
Wij zijn daar heen gegaan, maar werden direkt naar de nationale immigratiedienst verwezen, gelukkig ook ergens in de stad. Van die dienst moesten wij eerst kopieen maken van een aantal documenten (paspoort, visum, ticket, inreisformulier). Maar toen bleek dat de electriciteit was uitgevallen (vanwege de droogte zijn de stuwmeren van de waterkrachtcentrales erg laag en valt de stroom regelmatig uit) en de apparaten niet werkten. De dag erna weer langs gegaan en na 2 1/2 uur wachten is het gelukt om Annemieke in het centrale computersysteem te krijgen. Een stempel heeft ze nog niet, daartoe zijn we terugverwezen naar de provinciale dienst!
Zover zijn we nu en weten we nog steeds niet of Annemieke wel legaal in het land is! En zo ja, voor hoe lang! Intussen heeft zij veel plezier gehad van haar detentie-ervaring, erg leerzaam.
Daarna zijn wij behoorlijk geprikt door mosquitos in Valencia, waar we heen gingen afgelopen weekend: familie bezoek met sport en dans.
Mooie modderige reis in onze pas gespoten KIA. Met wat oponthoud vanwege aanrijdingen duurde de reis van 9.00 tot 18.00 uur.
Allemaal heerlijke ervaringen in een echt derde wereld land.
En natuurlijk hebben we intussen veel genoten van Paula en Thijmen.
Thijmen haalt steeds mijn bril van de neus.
Paula zagen we zwemmen en duiken. Zij gaf ons het voorbeeld: in het leven gaat het om zwemmen of verzuipen. Dat eerste dan maar.
Annemieke stelt voor dat de lezer op de knop drukt, dan volgt een korte video. Volgens haar weet niet iedereen dat dat zo moet.
1 opmerking:
"Laat je maar drijven" is steeds vaker mijn devies.
Jullie weten wel weer dat je leeft met al die belevenissen.
Ik leef met jullie mee.
groetjes, aty
Een reactie posten