Hasta siempre commandante

Wie in Cuba is geweest kent dit aan Che Guevarra gewijde lied vast en zeker.
Voor de liefhebbers hierbij een prachtige video met Nathalie Cardone: Klik hier.


Via YouTube kom je ook de beroemde uitvoering tegen van de Buena Vista Social Club.
Waarom begin ik hierover?
Omdat mijn grote vriend Rafael Correa dit lied gisteren heeft gezongen in Belen (Brazilie), waar het Foro Social Mundial (als tegenhanger van een ander mondiaal forum in Davos) wordt gehouden. Dit forum is antikapitalistisch en anti-neoliberalistisch en heeft meer aandacht voor steun aan de armen en het milieu (zoals het Amazone gebied), dan voor steun aan de banken, die de veroorzakers zijn van de financiele crisis.
Rafael is een goede zanger en presteerde dit gisteren samen met Chavez en een dochter van Che Guevarra!

De belangrijkste aanwezigen waren van links naar rechts de presidenten van Uruquay (ex bisschop Lujo), Bolivia (Morales), Brazilie (Lula), Ecuador (Correa) en Venezuela (Chavez).
Morales kon er opgewekt bij staan, nu zijn nieuwe grondwet het afgelopen weekend 61% van de stemmen wist te behalen, wat niet wegneemt dat de rijke rechtse provincies blijven opponeren met onaanvaardbare middelen.

Colonia als slot

Terug in Buenos Aires, met nog een dagje te gaan, besloten we hetzelfde te doen als Joris deed op zijn slotdag alhier: een boottochtje over de Rio de la Plata naar Colonia in Uruquay.
Er waren allen VIP plaatsen beschikbaar in de boot, dus kregen we champagne bij aankomst.
Colonia viel verder wat tegen, echt een beetje achtergesteld gebied: een auto waar bomen in groeien.

En een pier die in het water gevallen is.

Maar toch leuk. We hadden Buenos Aires al wel gezien.
We gingen voldaan naar huis, in Quito, nieuwsgierig naar Paula (en Karolina en Bram ook wel een beetje).

El Chalten en Fitz Roy

Eveneens vanuit El Calafate gingen we met de bus (jaja, het jonge paar viel al weer snel in slaap) naar El Chalten, via een tussentop bij Hotel La Leona, een historische plek. Hier zouden Butch Cassidy en Sundance Kid (met Ethel Place) op hun vlucht na een bankroof in Argentinie hebben verbleven!

Regelmatig kom je langs de weg plaatsen tegen met rode vlaggen, waar in een hokje allerlei offergaven zijn gezet. Zie boven. Bij navraag blijkt het te gaan om Gauchito, een Santo, die men probeert te verleiden allerlei wensen te laten uitkomen.

Bij aankomst in El Chalten (typisch wandelaarsdorp) beleefden we onze enige echte regendag tijdens onze vakantie. Dus kaarten (cuarenta).
Maar de volgende twee dagen goed weer en stevig gewandeld (ruim 6 uur). Er waren zoveel jonge israelieten daar, dat we de neiging hadden op de wandelpaden te vernoemen naar Hamas en Hezbolla (Israel was al dagen bezig de Gaza strook te bombarderen, met meer dan 1000 slachtoffers als gevolg), maar we hebben ons natuurlijk keurig gedragen.

De Fitz Roy, de moeilijkst te beklimmen bergtop in Zuid Amerika (zegt men), liet zich maar met moeite zien (boven). Maar de hele omgeving is prachtig. Om bij de Fitz Roy te komen moet je eerst een flink stuk over een gletscher heen (met een overnachting onder de sneeuw) en dan ongeveer stijl omhoog klimmen tegen de rots aan. Pas in 1952 heeft een italiaan dat voor het eerst gepresteerd.
Ook de beloofde Calafate besjes (onder) zijn een lust voor het oog onderweg.

Naar Torres del Paine in Chile

Vanuit El Calafate is het beroemde chileense natuurpark Torres del Paine goed te bereiken.

Je moet enkele uren in de bus zitten en een overdreven grenscontrole weerstaan, maar de tocht is prachtig. Als je je ogen kunt open houden tenminste. Heel veel mensen slapen in de bus, zoals ook het jongere paar in ons reisgezelschap vaak overkwam. Zij misten deze uitzichten over een steppelandschap met sneeuwbergen op de achtergrond. En in het land een soort lama's en een soort struisvogels.

Wij overnachten in Puerto Natales, een lief klein chileens plaatsje, uitvalsbasis voor wandelaars in het park. Daar gingen wij dus ook heen en sliepen daar een nacht in een hut (refugio).
Hoogtepunt zijn de drie Torres del Paine. Hieronder nog maar vaag te zien tussen de andere bergen.

Maar wandelend kun je dichterbij komen en dat deden we op een heel mooie zonnige dag met zo'n 20 graden! De wandeling was best lang (ruim 3 uur heen en idem terug) en op het laatst ook klouterend over stenen stijl omhoog. Dat stukje wist alleen Latino Benno op te brengen, die we hier ook trots op het hoogtepunt kunnen bewonderen (gefotografeerd door Willem Alexander en Maxima, die daar ook waren)!

Maar ook andere bergen waren prachtig. Zoals deze bergen met grijze en zwarte tinten, waarop we uitkeken tijdens een heerlijke lunch in het park.

De beroemde Perito Moreno

Wederom met een vliegtuig naar het enkele jaren geleden geopende vliegveld van El Calafate.
Die plaats is sindsdien ook als kool gegroeid en is volledig op toeristen afgestemd, inklusief een enorm casino. Gelukkig hadden wij een hotel ver buiten het centrumpje (45 minuten lopen langs het Lago Argentina, met uitzicht op de sneeuwbergen).

Maar je moet hier toch heen om het wereldwonder (zeker in deze tijd van Global Warming) van de Perito Moreno gletscher te zien. En dat hebben we uitvoerig gedaan, een dag over land en de andere dag over water. Deze gletscher is een sneeuwgletscher en geen ijsgletscher. Boven in de Andes sneeuwt het het hele jaar door, waardoor de gletscher daar steeds maar aangroeit.

Boven de linkerzijde en onder de rechterzijde van de ruim een kilometer lange uitloop van de gletscher. Hieronder een voor-aanzicht.


Onderaan, tientallen kilometers naar beneden en praktisch op zeeniveau komt de gletscher uit in het Lago Argentina. Daar brokkelt die af, wat goed te zien en te horen is. Het bijzondere is dat deze gletscher niet kleiner wordt. Hieronder een blik boven op de gletscher.

Een andere gletscher is de Uppsala gletscher, daar is onlangs een heel stuk van afgebroken, met als gevolg vele ijsbergen in het meer. Het zonlicht zorgt voor speciale blauwe kleuren in het ijs.
Er zijn mensen die een stukje van dit duizenden jaren oude ijs mengen met 12 jaar oude whiskey (schijnt een bijzondere kombinatie te zijn, ook op de boot verkrijgbaar!).

De calafate is overigens een besje, waarvan jam, likeur, bier en taart wordt gemaakt. Foto volgt in een volgende aflevering.

Vuurland: einde van de wereld

Ook voor de derde etappe (naar Ushuaia, Vuurland) gebruikten we het vliegtuig.
Maar het vliegveld van Ushuaia bleek onbereikbaar, omdat de radar was uitgevallen.
We moesten dus landen in Rio Grande en vandaar nog 200 km met de bus.
Dat landen gebeurde tegen zonsondergang, waardoor het wachten er toch nog mooi uitzag.

Ushuaia is eind 19e eeuw gesticht, dat wil zeggen de gevangenis annex strafkamp aldaar.
De plek is dus vergelijkbaar met Australie, Frans Guyana en andere oorden, die door het daarheen brengen van gedetineerden tot ontwikkeling zijn gekomen.
Onze beroepsmatig daarbij betrokken reisgenoot wist dit wel te waarderen tijdens een bezoek aan het lokale museum (presidio).

Maar Ushuaia is natuurlijk vooral de meest zuidelijke plaats ter wereld. Vlak bij Kaap Hoorn en de Zuidpool.
Het ooit door dwangarbeiders gebruikte treintje (om hout te halen voor verwarming en kokkerellen) is nu het toeristische treintje naar het einde van de wereld.

Daar aangekomen zag de wereld er ook prachtig uit. Maar in werkelijkheid blijkt het ook een gevaarlijke plek, waar talrijke schepen zijn vergaan.
Nog in 1930 is een cruiseschip vlak voor Ushuaia op een rots gelopen. De 1200 opvarenden zijn gered door de toen 500 inwoners. Alleen de duitse kapitein wilde niet van zijn boot af en is verdronken.
Intussen wonen er 60 000 mensen in dit stadje, die vooral leven van het toerisme.

Onvermijdelijk was de bootocht over het Beagle kanaal (genoemd naar het schip waarmee Darwin en Fitz Roy deze streken bevaarden rond 1830) naar de vuurtoren, die het beeldmerk is van Ushuaia.
Bedenk dat het dit jaar Darwin jaar is, dus onze reis was buitengewoon up to date.

Beesten bij Puerto Madryn

Na van Joris afscheid te hebben genomen op het nationale vliegveld (Aeroparque) van Buenos Aires, gingen wij door naar Puerto Madryn. Daar zouden we excursies gaan maken om allerlei beesten te zien. Helaas niet de walvis, die al in december andere richtingen heeft ingeslagen vanuit deze kraamkamer voor walvissen. Maar wel de zee-olifant Onder) en de pinguin (boven).

En een vreemd landdier, dat ook als huisdier wordt gehouden. Schattig
toch, in ieder geval beter dan een hond, is mijn bescheiden mening.

Het vertrek van Joris had ook tot gevolg dat er wat minder over grote stukken vlees werd gepraat en meer over de bij Groen Links ontbrekende visie op criminaliteitsbestrijding. Onze reisgenoten waren van mening dat het de makke van Groen Links is, dat deze partij de zorgen van de gewone mens over veiligheid niet echt serieus neemt, maar immer volgens ideologische sjablonen dit probleem benadert. In het overigens zeer veilige Argentinie gingen vele uurtjes heen met de bespreking van dergelijke serieuze onderwerpen en menig links publiek figuur passeerde de revue (op aanvraag is een lijst verkrijgbaar).
Politici zijn net pinguins, die heen en weer lopen tussen hun kroost/achterban en de ruif/zee waar iets te halen valt.

Watervallen van Iguazu

In Iguazu waren we rond oud en nieuw.

Hier dus champagne gedronken in ongeveer de enige tent, die op dat moment open was.


Tijdens een wandeling naar het drielandenpunt (Argentinie, Brazilie, Paraquay) passeerden we een met brandende autobanden gebarrikadeerde weg. De aanstichters legden ons uit dat zij zonet door een hotel ontslagen medewerkers waren, die het daar niet bij wilden laten zitten.


Maar in Iguazu gaat het natuurlijk om de enorme watervallen, die zich kilometers lang uitstrekken. Deze watervallen kun je zowel vanuit Brazilie als vanuit Argentinie bewonderen en bewandelen, hetgeen wij hebben gedaan.
Zonder meer een heel bijzondere natuur-ervaring.

Hierboven een blik vanuit Argentinie en hieronder vanuit Brazilie (op de duivelskloof, waar het water zich in stort aan het begin van de waterval).

De pampa

Vanuit Buenos Aires gingen we even op en neer naar de Pampa, het land van de gauchos, die werken en wonen op een estancia, op paarden achter de koeien aan rijden en ook van rundvlees houden.

Wij sliepen ook een nachtje in deze karakteristieke estancia. We reden zelf op een paard en maakten een wandeling, waarna de de schoentjes uit gingen en lege flesjes water daarin werden geplaatst. Zelf gingen we te water in het zwembad.


Een beetje genant was het dat enkele leden van ons groepje het lied In holland staat een huis zongen tijdens het overigens voortreffelijke en onderhoudende optreden van muzikanten en dansers gedurende een uitvoerige lunch met alle soorten geroosterd vlees die je maar kunt bedenken.

Buenos Aires

Op 26 december vertrokken we dus van Quito naar Buenos Aires.
Dat wil zeggen: wij met Joris (voor ruim 1 week) en Laetitia en Ronald.
Toch nog een flink aantal uren vliegen en onverwacht een tijdsverschil van 3 uur!
We kwamen aan in een zuid europese stad, met brede boulevards, dure winkels, grote gebouwen en geen indianen of mensen met een indiaanse inslag. Voordat hun bloed zich zou hebben kunnen mengen met de immigrerende welsh-men, schotten, italianen, spanjaarden, duitsers en wat dies meer zij, was hun bloed al vakkundig vergoten. Voor Latino Benno eigenlijk wel teleurstellend dat Argentinie zo weinig latino is.
De tango blijkt ook maar een dansje te zijn, oorspronkelijk voor geimmigreerde alleenstaande mannen onderling, die dat ook wel met de lokale prostituees wilden doen. De tango kom je alleen in enkele wijken van Buenos Aires tegen.

Met name in de wijk Boca, waar toeristen zich als gevierde danser kunnen laten vereeuwigen.
In die oude volkswijk ligt ook het stadion van Boca Juniors ligt (foto). Boca betekent mond, hier dus vol met ballen.

Op de begraafplaats Recoleta (soort Pere Lachaisse) zochten en vonden we de plek waar Eva Peron is begraven. Op de foto hierboven een stilleven dat ik vond vlak bij het graf van Eva Peron. Ook een klein museum aan haar gewijd bezochten we.
De peronisten zijn ook nu weer aan de macht (na Nestor Kirchner is nu zijn vrouw Christina president). Opvallend is dat de doorgaans rechtse taxichauffeurs allemaal enorm schelden op de regering. In Argentinie bestaat ook een scherpe scheiding tussen links, dat staat voor een sociale politiek, dus voor huisvesting, scholing en zorg voor allen en met name de armen, en anderzijds de rechtse partijen, die opkomen voor het eigenbelang van het grootgrondbezit en de rijke industrielen. De peronisten hebben altijd te maken met stakingen en andere acties van taxichauffeurs, grondbezitters, met de dreiging van een militaire coup op de achtergrond. Daarin onderscheidt dit land zich dus niet van de rest van het continent.

Al jaren een bekend beeld in de hoofdstad is de manier waarop het huisvuil wordt gescheiden. Grote hoeveelheden vuil liggen gewoon op straat en worden door diverse personen (die wel afspraken met elkaar hebben gemaakt over hun territoir) gesorteerd op papier en plastic. De vuilnisauto's rijden voorbij totdat persoon in kwestie gereed is met het meestal nachtelijke werk, waar hij of zij iets mee kan verdienen.

In grote tegenstelling hiermee staat de volledig vernieuwde Puerto Madero (houthaven), met dure restaurants en de nederlandse ambassade. Naast deze vestiging troffen we een oranje kunstwerk aan met als achtergrond oude in onbruik geraakte silo's.

Kortom: een stad te vergelijken met Napels, Madrid, Marseille. Ook de rest van het land, voorzover we dat bezochten (zie volgende Blogs) ademde een zuid europese sfeer. Naar verluidt is het noordwesten van Argentinie (de Andes, tegen de grens met Chili en Bolivia aan) meer echt latijns. Een optie voor een volgende reis.

kerstweek 2008

De kerstweek 2008 bestond eigenlijk uit vier onderdelen.
Eerst was er de kerstavond op school (Campito) van Paula. Het was natuurlijk donker.
De kinderen hadden lampionnen gemaakt en gingen die hand in hand ronddragen.
In optocht naar de klas. Daar zongen de kinderen nog twee liedjes in koor.
Een in het spaans en een ander in het engels.
Ook vaders en moeders en wij (als opa en oma) mochten erbij zijn.
Erg grappig, beetje fris.

Hieronder zie je de optocht en Paula die Happy Christmas zingt.

Het tweede onderdeel was een verblijf op de finca. Hier waren ook Joris en Laetitia en Ronald (premiere) bij. Onderweg via het leuke eettentje in Los Bancos (met heel veel kolibri's).



Derde onderdeel was de kerstavond in het nieuwe weekend-huis van Bram en Karolina in Puembo. Hieronder een blik op de huiskamer met keuken.



Dat huis werd die avond echt ingewijd. En we sliepen er ook nog in nieuwe bedden.
Het vierde onderdeel was een verlijf in Cotacocha (Oriente) gelegen aan de rivier de Napo.
Hier is zelfs Paula in de banden naar Mishiuali gegaan (laatste stukje).
Freddy en Andres gingen kopje onder, Bram, Joris en ikzelf (!) bleven boven water.
Laetitia en Ronald, Karolina en Pluis zaten in de boot.